Dankbaar voor het lintje, maar ze zien liever de lach
Het lijkt wel alsof ze in een film terecht zijn gekomen. Zoveel aandacht, zoveel attenties, zoveel lieve berichten ook. Maar waarom? Zelf vinden Wilma Cuelenaere (61) en Frans van Gerwen (73) dat ze niets bijzonders doen. Toch krijgen ze voor hun jarenlange vrijwillige inzet een koninklijke onderscheiding. En dat is meer dan terecht.
De OpStapBus
Wilma en Frans zijn vrijwilligers bij de OpstapBus; een mobiel ontmoetingspunt voor ouderen in Tilburg, Berkel-Enschot, Udenhout en Biezenmortel.
Met de OpstapBus halen ze deelnemers thuis op. Ze gaan dan bijvoorbeeld samen boodschappen doen of maken uitstapjes: naar het strand, een aspergeboerderij, naar de film, pannenkoeken eten.
Lintje als beloning
In april werden ze onder andere voor hun jarenlange inzet bij de OpstapBus beloond met een koninklijke onderscheiding. Onder valse voorwendselen werden ze naar het gemeentehuis in Tilburg gelokt. Frans: “Ik dacht dat ik er was om te klappen voor andere vrijwilligers die een lintje kregen. Ik zag een vriend in de zaal zitten; zelfs toen daagde er nog niets. Pas op het moment dat ik mijn familie binnen zag komen had ik het door. De burgemeester sprak lovende woorden, onder meer over hun inzet bij de OpstapBus. Zelf zijn Wilma en Frans er na al die jaren, ook nog steeds heel enthousiast over.
Ik zei tegen de burgemeester dat er wel belangrijkere mensen in Tilburg zijn. De burgemeester zei toen: Daar denken anderen mensen toch anders over.
Frans van Gerwen | Vrijwilliger OpStapBus ContourdeTwern
Het vrijwilligerswerk van Wilma
Wilma: “Ik herinner me de advertentie in het Reeshofjournaal nog goed. Toen heette het nog De BoodschappenPlusBus. Dat was in juli 2010 gestart. Bedoeld voor ouderen die zelfstandig wonen, om met ondersteuning de boodschappen te doen. De Plus stond voor het extraatje, het sociale stukje. Ze zochten een vrijwilliger om ouderen tijdens de ritten te begeleiden en ook om te rijden.”.
Wilma belde en kreeg Ingrid van Stiphout van ContourdeTwern aan de lijn. En wat bleek? Ze kenden elkaar nog van de basisschool. Meteen was er weer een klik.
Het sociale aspect
Als Wilma meereed in de bus keek ze nooit vooruit, maar altijd de bus in. Wilma: “Ik probeerde mensen te betrekken. Als iemand niet mee kon in het gesprek, maakte ik daar werk van.” Dat sociale aspect vindt Wilma heel belangrijk. Ze heeft nog meer voorbeelden. “Als je tijdens een rit van de OpstapBus roept “We gaan een ijsje halen” blijven mensen soms in de bus zitten. Dat kan een teken zijn dat ze het eigenlijk niet betalen. Dat is zo naar. Als je je inschrijft voor een uitje dat 15 EUR kost en dan komt er een extra stop bij, is dat lastig. Dat kan natuurlijk nooit de bedoeling zijn. Je kunt dat niet aan iemand zien. En al is iemand met goud behangen, dat zegt niets over wat ze kunnen besteden. Zo kun je ook niet aan mensen zien of ze eenzaam zijn.”
Genoeg te doen
Meegaan met de ritten is tegenwoordig niet meer mogelijk voor Wilma: het is lichamelijk te zwaar. Maar ze verveelt zich niet: ze is vrijwilliger bij het Ronald McDonald Huis, de fietsclub van ASVZ, persoonlijk begeleider van een bewoner van het Vincentius-huis én penningmeester van het koor Switch. Haar inzet voor de OpstapBus vindt tegenwoordig vanuit kantoor plaats. Daar is altijd genoeg werk voor haar.
Het vrijwilligerswerk van Frans
Ook Frans vertelt vol enthousiasme over zijn vrijwillige inzet. En die blijkt al heel lang geleden te zijn begonnen. Na zijn dienstplicht gaat hij aan de slag als vrijwillige leraar op de Technische School in Kameroen. Frans: “Ik verdiende niets, maar deed heel waardevol werk.”.
Terug in Nederland gaat hij aan de slag in een technische baan; maar hij wil ook mensen vooruit blijven helpen. Hij gaat rijden voor een organisatie die kinderen met een beperking naar activiteit of huis brengt. Ook voor revalidatiecentrum Leypark vervoert hij patiënten. En via wijkcentrum ’t Sant in Tilburg helpt hij mensen 1-op-1.
Chauffeur en technische man
Ook na zijn pensioen wil Frans zich in blijven zetten als vrijwilliger. En dus informeerde hij bij ContourdeTwern. Hij reed graag auto, dus werd hij chauffeur bij de OpstapBus. Maar later gaat hij ook als technische man aanpassingen aan de bus doen. Hij monteert een balk om rollators tegen aan te zetten, voert onderhoud uit aan de bus en zet zich ook in om nieuwe chauffeurs op te leiden. Heel gevarieerd.
Omrijden als toegift
Frans wijst erop dat het bij de OpstapBus niet alleen om de boodschappen of het uitje zelf gaat, maar dat vooral het samenzijn in de bus belangrijk is. Dat bepaalt voor een heel groot deel het succes ervan. Frans: “Ouderen genieten van een ritje door de polder of de wijk waar ze vroeger kwamen.” Frans zet regelmatig de bus stil om te kijken naar de varkens in de wei. Of hij stopt even bij de buffels. Frans: “Mensen zijn daar zó blij mee, daar kunnen ze echt van genieten. De kleine extra’s maken het bijzonder.”
Het verschil maken
Ja, het lintje is leuk; ze zijn echt vereerd. Maar beiden geven aan dat ze het vooral doen om het verschil te kunnen maken.
Samen vertellen ze over die dame die al 40 jaar niet meer naar zee was geweest. Met een speciale rolstoel brachten ze haar naar de branding. Ze was zó gelukkig. Ze knipte haar sokken af om haar voeten in de zee te zetten zodat ze het zand aan haar voeten kom voelen. Het zeehondje dat ze zagen maakte het extra speciaal. In het jutterswinkeltje kocht deze mevrouw een beeldje van een zeehondje voor thuis; om haar te herinneren aan deze mooie dag.
“De dankbaarheid van mensen, hun vriendelijke lach, de blik in hun ogen: daar doen we het voor”, besluiten Wilma en Frans.
Wil jij je inzetten als vrijwilliger?
Bekijk hier de vacatures per gemeente om te kijken of er iets tussen zit wat bij jou past! Zoals ook de vacatures voor chauffeur bij de OpStapBus! Als je het nog niet helemaal weet staan onze collega’s klaar om met je mee te denken.